اگر نه، از گل محنت سرشته از واعظ قزوینی غزل 39

1 اگر نه، از گل محنت سرشته اند مرا؟ چرا بجبهه خط، چین نوشته اند مرا؟

2 چنان ز حاصل خود غافلم، که پنداری هنوز در گل هستی نکشته اند مرا؟

3 ز باز چیدن دامان فیض، دانستم که از غبار تعلق سرشته اند مرا

4 مرا کشاکش غم، از تو نگسلد هرگز به پیچ و تاب خیال تو، رشته اند مرا

5 به کام مردم عالم، چسان شوم شیرین؟ به تلخی سخن حق، سرشته اند مرا!

6 چگونه خون چکدم از کباب دل واعظ؟ بتان بآتش دوری برشته اند مرا؟