گر نه من دیوانه گشتم از امیرخسرو دهلوی غزل 1151

1 گر نه من دیوانه گشتم زین دل بدنام خویش بهر چه گویم صبا و مرغ را پیغام خویش

2 چون در آید شام، آتش در دلم گیرد ز هجر خوش چراغی می فروزم هر شب اندر شام خویش

3 رفت خوابم ناگهان، چند از خیال موی تو سلسله بندم به پای جان بی آرام خویش

4 نیست چون بخت وصالم بهر صبر از خون دل هر دمی یک جا نویسم نام تو با نام خویش

5 صد سموم فتنه ز آه خلق سویت می وزد روی پنهان کن، ببخشا بر رخ گلفام خویش

6 کیست خسرو تا لب خود رنجه داری در جفاش؟ این چنین هم جابه جا ضایع مکن دشنام خویش