گر دلم روز وداع از پی از خواجوی کرمانی غزل 326

1 گر دلم روز وداع از پی محمل می‌شد تو مپندار که آن دلبرم از دل می‌شد

2 هیچ منزل نشود قافله از آب جدا زانکه پیش از همه سیلاب بمنزل می‌شد

3 گفتم از محمل آن جان جهان برگردم پایم از خون دل سوخته در گل می‌شد

4 راستی هر که در آن سرو خرامان می‌دید همچو من فتنه بر آن شکل و شمائل می‌شد

5 ساربان خیمه برون می‌زد و اینم عجبست که قیامت نشد آنروز که محمل می‌شد

6 قاتلم می‌شد و چون خون ز جراحت می‌رفت جان من نعره زنان از پی قاتل می‌شد

7 همچو بید از غم هجران دل من می‌لرزید کان سهی سرو خرامان متمایل می‌شد

8 پند عاقل نکند سود که در بند فراق دل دیوانه ندیدیم که عاقل می‌شد

9 بگذر از خویش که بی قطع مسالک خواجو هیچ سالک نشنیدیم که واصل می‌شد