گر به رنگش لاله یی باشد به از واعظ قزوینی غزل 65

1 گر به رنگش لاله یی باشد به دامن کوه را چون صدا حیف است گرد سر نگشتن کوه را

2 سیل کوه از جا اگر بنیاد شهری میکند میکند از جای سیل گریه من کوه را

3 عیب تو خواهی نگوید خصم، عیب او مگو با خموشی میتوان خاموش کردن کوه را

4 میخورد زخم جفا، هرکس که دارد جوهری تیشه بر دل میزنند از بهر معدن کوه را

5 خودنمایان را میسر نیست یکدم بی ملال پرگره باشد جبین از سرکشیدن کوه را

6 دست بر دامن زن استغنای تمکین شیوه را از حریم دل برون کن آرزوی لیوه را

7 دامن عقبی بدست آور زمال این جهان در نکاح آن پری، دلاله کن این بیوه را

8 خط سبزش پوشد ار سیب زنخدان را، چه غم؟ برگ میپوشند بر رو از لطافت میوه را

9 با دل روشن، تلاش خاکساری میکند واعظ ما دارد از آب روان این شیوه را