اگر زهر است از جلال الدین محمد مولوی غزل 2504

1 اگر زهر است اگر شکر چه شیرین است بی‌خویشی کله جویی نیابی سر چه شیرین است بی‌خویشی

2 چو افتادی تو در دامش چو خوردی باده جامش برون آیی نیابی در چه شیرین است بی‌خویشی

3 مترس آخر نه مردی تو بجنب آخر نمردی تو بده آن زر به سیمین بر چه شیرین است بی‌خویشی

4 چرا تو سرد و برف آیی فنا شو تا شگرف آیی غم هستی تو کمتر خور چه شیرین است بی‌خویشی

5 در این منگر که در دامم که پر گشت است این جامم به پیری عمر نو بنگر چه شیرین است بی‌خویشی

6 چه هشیاری برادر هی ببین دریای پر از می مسلمان شو تو ای کافر چه شیرین است بی‌خویشی

7 نمود آن زلف مشکینش که عنبر گشت مسکینش زهی مشک و زهی عنبر چه شیرین است بی‌خویشی

8 بیا ای یار در بستان میان حلقه مستان به دست هر یکی ساغر چه شیرین است بی‌خویشی

9 یکی شه بین تو بس حاضر به جمله روح‌ها ناظر ز بی‌خویشی از آن سوتر چه شیرین است بی‌خویشی