اگر به بادهٔ مُشکین دلم از حافظ شیرازی غزل 230

1 اگر به بادهٔ مُشکین دلم کشد، شاید که بویِ خیر ز زهدِ ریا نمی‌آید

2 جهانیان همه گر منعِ من کنند از عشق من آن کنم که خداوندگار فرماید

3 طمع ز فیضِ کرامت مَبُر که خُلقِ کریم گنه ببخشد و بر عاشقان بِبَخشاید

4 مقیمِ حلقهٔ ذکر است دل بدان امید که حلقه‌ای ز سرِ زلفِ یار بگشاید

5 تو را که حُسنِ خداداده هست و حجلهٔ بخت چه حاجت است که مَشّاطِه‌ات بیاراید

6 چمن خوش است و هوا دلکَش است و مِی بی‌غَش کنون به جز دلِ خوش هیچ در نمی‌باید

7 جمیله‌ایست عروسِ جهان، ولی هُش دار که این مُخَدَّره در عقدِ کس نمی‌آید

8 به لابه گفتمش ای ماهرُخ چه باشد اگر به یک شِکَر ز تو دلخسته‌ای بیاساید

9 به خنده گفت که حافظ خدای را مَپسَند که بوسهٔ تو رخِ ماه را بیالاید