گر من از سرزنش مدعیان اندیشم از حافظ شیرازی غزل 341

1 گر من از سرزنش مدعیان اندیشم شیوه مستی و رندی نرود از پیشم

2 زهد رندان نوآموخته راهی بدهیست من که بدنام جهانم چه صلاح اندیشم

3 شاه شوریده سران خوان من بی‌سامان را زان که در کم خردی از همه عالم بیشم

4 بر جبین نقش کن از خون دل من خالی تا بدانند که قربان تو کافرکیشم

5 اعتقادی بنما و بگذر بهر خدا تا در این خرقه ندانی که چه نادرویشم

6 شعر خونبار من ای باد بدان یار رسان که ز مژگان سیه بر رگ جان زد نیشم

7 من اگر باده خورم ور نه چه کارم با کس حافظ راز خود و عارف وقت خویشم