گر آه کشم آن سگ کویم بسر از اهلی شیرازی غزل 686

1 گر آه کشم آن سگ کویم بسر آید کز آه من سوخته بوی جگر آید

2 از ضعف چنانم که اگر ناله کشد دل بیهوش شوم تا نفسی چند بر آید

3 دایم برهت پیش صبا دیده گشایم باشد که دمی گردی از آن رهگذر آید

4 از درد تو چون ناله کنم خلق بگریند هر ناله که از درد بود کار گر آید

5 جایی که کشی تیغ پی قتل محبان اهلی اگرش ره بود اینجا بسر آید

6 نمیدمید گل و سر و اگر بدانستی که از قد تو صدش انفعال می خیزد

7 مگر پیام ترا مرغ جان برد اهلی که باد صبح بسی خسته حال می خیزد