گر از میان آتش دل دم برآورم از عطار نیشابوری غزل 534

1 گر از میان آتش دل دم برآورم زان دم دمار از همه عالم برآورم

2 در بحر نیلی فلک افتد هزار جوش گر یک خروش از دل پر غم برآورم

3 گر ماتم دلم به مراد دلم کشم افلاک را ز جامهٔ ماتم برآورم

4 هر دم ز آتش دل اخگرفشان خویش صد شعله زین فروخته طارم برآورم

5 هر روز صبح را، ز دمم دم فرو شود زیرا که من دمی که زنم دم برآورم

6 چون همدمی نیافتم اندر همه جهان از راز خویش پیش که یک‌دم برآورم

7 یک‌دم که پای‌بستهٔ صد گونه درد نیست دستم نمی‌دهد که مسلم برآورم

8 چوگان کنم ز آه خود آخر سحرگهی گردون چو گو به حجلهٔ طارم برآورم

9 عطار را چگونه رسانم به کام دل چون من دمی به کام دلم کم برآورم