گر بسوزد تن زارم بر من خار از اهلی شیرازی غزل 171

1 گر بسوزد تن زارم بر من خار و خسی است غم دل می خورم اما که دلم آن کسی است

2 بسکه شبها من دیوانه بخود در سخنم هست همسایه گمانش که مرا همنفسی است

3 ای اجل جان مرا بخش بدان زلف سیاه رانکه هر رشته جان بسته دام هوسی است

4 باغبان، مرغ دل من ننشیند بچمن بگشا در که چمن بر دل تنگم قفسی است

5 ای شکر لب زبر خویش مران اهلی را زانکه هرجا شکری هست بگردش مگسی است