گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1251

1 گر لب او شکند نرخ شکر می‌رسدش ور رخش طعنه زند بر گل تر می‌رسدش

2 گر فلک سجده برد بر در او می‌سزدش ور ستاند گرو از قرص قمر می‌رسدش

3 ور شه عقل که عالم همگی چاکر اوست جهت خدمت او بست کمر می‌رسدش

4 شاه خورشید که بر زنگی شب تیغ کشید گر پی هیبتش افکند سپر می‌رسدش

5 گر عطارد ز پی دایره و نقطه او همچو پرگار دوانست به سر می‌رسدش

6 آن جمالی که فرشته نبود محرم او گر ندارد سر دیدار بشر می‌رسدش

7 کار و بار ملکانی که زبردست شدند نکند ور بکند زیر و زبر می‌رسدش

8 می‌شمردم من از این نوع شنودم ز فلک که از این‌ها بگذر چیز دگر می‌رسدش