گر کشد گاهی عنان از ناز از اهلی شیرازی غزل 633

1 گر کشد گاهی عنان از ناز و میل ما کند توسن نازش ز خوبی باز تندیها کند

2 قطره یی از اشک خود در ساغرش خواهم فکند باشد این تخم محبت در دل او جا کند

3 جلوه طاووس حسنش صید شاهان میکند من که درویشم بسوی من کجا پروا کند

4 با چنین حسن و ملاحت وه چه خوش میزیبدش گوشه چشمی که سوی ما باستغنا کند

5 چون نسازد با غمش اهلی که گر گردد ملک همچو او حوری پریوش از کجا پیدا کند