گر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1072

1 گر خورد آن شیر عشقت خون ما را خورده گیر ور سپارم هر دمی جان دگر بسپرده گیر

2 سردهم این دم توی می بی‌محابا می‌خورم گر کسی آید برد دستار و کفشم برده گیر

3 گر بگوید هوشیاری زرق را پرورده‌ای با چنین برقی پیاپی زرق را پرورده گیر

4 جان من طغرای باقی دارد اندر دست خویش صورتم امروز و فرداییست او را مرده گیر

5 از خدا دریا همی‌خواهی و مار خشکیی چون تو ماهی نیستی دریا به دست آورده گیر

6 غوره افشاری و گویی من ریاضت می‌کنم چونک میخواره نه‌ای رو شیره افشرده گیر

7 صوفیان صاف را گویی که دردی خورده‌اند صوفیان را صاف می‌دارد تو بستان درده گیر

8 هر شکوفه کز می ما نیست خندان بر درخت گر چه او تازه‌ست و خندان هم کنون پژمرده گیر

9 شمس تبریزی تو خورشیدی و از تو چاره نیست چونک بی‌تو شب بود استاره‌ها بشمرده گیر