گر تیغ اجل مرا کند بی‌سر و جان از مولانا رباعی 1496

1 منم آن کس که نبینم بزنم فاخته گیرم من از آن خارکشانم که شود خار حریرم

2 به کی مانم به کی مانم که سطرلاب جهانم همه اشکال فلک را به یکایک بپذیرم

1 ای ساقی باده معانی درده تو شراب ارغوانی

2 زان باده پیر تلخ پاسخ بفزای حلاوت جوانی

1 به جان تو که از این دلشده کرانه مکن بساز با من مسکین و عزم خانه مکن

2 بهانه‌ها بمیندیش و عذر را بگذار مرا مگیر ز بالا و خشک شانه مکن

1 بوقلمون چند از انکار تو در کف ما چند خلد خار تو

2 یار تو از سر فلک واقف است پس چه بود پیش وی اسرار تو

1 دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

2 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند