ای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3003

1 ای کاشکی تو خویش زمانی بدانیی وز روی خوب خویشت بودی نشانیی

2 در آب و گل تو همچو ستوران نخفتیی خود را به عیش خانه خوبان کشانیی

3 بر گرد خویش گشتی کاظهار خود کنی پنهان بماند زیر تو گنج نهانیی

4 از روح بی‌خبر بدیی گر تو جسمیی در جان قرار داشتیی گر تو جانیی

5 با نیک و بد بساختیی همچو دیگران با این و آنیی تو اگر این و آنیی

6 یک ذوق بودیی تو اگر یک اباییی یک نوع جوشییی چو یکی قازغانیی

7 زین جوش در دوار اگر صاف گشتیی چون صاف گشتگان تو بر این آسمانیی

8 گویی به هر خیال که جان و جهان من گر گم شدی خیال تو جان و جهانیی

9 بس کن که بند عقل شدست این زبان تو ور نی چو عقل کلی جمله زبانیی

10 بس کن که دانش‌ست که محجوب دانشست دانستیی که شاهی کی ترجمانیی