در کارگه کوزه‌گری از خیام نیشابوری رباعی 117

1 آن‌کس که زمین و چرخ و افلاک نهاد بس داغ که او بر دل غمناک نهاد

2 بسیار لب چو لعل و زلفین چو مشک در طبل زمین و حقهٔ خاک نهاد

1 نیکی و بدی که در نهاد بشر است شادی و غمی که در قضا و قدر است

2 با چرخ مکن حواله کاندر ره عقل چرخ از تو هزار بار بیچاره‌تر است

1 این کوزه که آبخوارهٔ مزدوری‌ست از دیدهٔ شاهی و دل دستوری‌ست

2 هر کاسهٔ می که بر کف مخموری‌ست از عارض مستی و لب مستوری‌ست

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد