در کارگه کوزه‌گری از خیام نیشابوری رباعی 117

1 دل سِرّ‌‌ِ حیات اگر کَماهی دانست، در مرگ هم اسرار الهی دانست؛

2 امروز که با خودی، ندانستی هیچ، فردا که ز خود رَوی چه خواهی دانست؟

1 چون حاصلِ آدمی درین جایِ دودَر، جز دردِ دل و دادنِ جان نیست دگر؛

2 خرّم دلِ آن‌که یک نفس زنده نبود، و آسوده کسی‌ که خود نزاد از مادر!

1 آن مایه ز دنیا که خوری یا پوشی معذوری اگر در طلبش میکوشی

2 باقی همه رایگان نیرزد هشدار تا عمر گرانبها بدان نفروشی

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه