بدو بودم شبی، افسانه از امیرخسرو دهلوی غزل 1256

1 بدو بودم شبی، افسانه آن شب بگوییدم وگر میرم به تعظیم سگان او بموییدم

2 مرا امروز در دار بلا جلوه ست بهر او سرود جلوه کان در نوحه گویند آن مگوییدم

3 شهید خنجر عشقم به خون دیده آلوده به خاکم همچنان پر خون در آرید و مشوییدم

4 گلی کز خاک من روید، به گوش اهل دل گوید که من بوی فلان دارم، مبوییدم، مبوییدم

5 همه جا از شهیدان نور خیزد وز دلم آتش نشان است این میان کشتگانش، گر بجوییدم

6 گر از گل گل شود پیدا، ز من خواهد زدن بویش نبوییدم که از غیرت بسوزم، گر ببوییدم

7 پس از کشتن که خون آلوده خسپد بر درش، خسرو از آن بهتر که با عزت به خون دیده شوییدم