تا جمال تو بدیدم مست از عطار نیشابوری غزل 500

1 تا جمال تو بدیدم مست و مدهوش آمدم عاشق لعل شکربارش گهر پوش آمدم

2 نامهٔ عشقت بخواندم عاشق دردت شدم حلقهٔ زلفت بدیدم حلقه در گوش آمدم

3 سرخ رو از چشم بودم پیش ازین از خون دل زردرو از سبزهٔ آن چشمهٔ نوش آمدم

4 شغبهٔ آن شکرستان شکربار ار شدم فتنهٔ آن سنبلستان بناگوش آمدم

5 خواب خرگوشم بسی دادی ندانستم ولیک هم به آخر در جوال خواب خرگوش آمدم

6 کی بگردانم ز تو از هر جفایی روی از آنک تو جفا کیش آمدی و من وفا کوش آمدم

7 عشق تو کاندر میان جان من شد معتکف کی فراموشش کنم گر من فراموش آمدم

8 وصف می‌کرد از تو عطار اندر آفاق جهان نک سخن ناگفته حالی گنگ و مدهوش آمدم