1 مرا وقتی نگاری خرگهی بود که قدش غیرت سرو سهی بود

2 نه از باغش مرا برگ جدائی نه از سیبش مرا روی بهی بود

3 بشب روشن شدی راهم ز رویش ز مویش گر چه بیم گمرهی بود

4 ز چشم آهوانش خواب خرگوش نه از مستی ز عین روبهی بود

5 سخن کوته کنم دور از جمالش مراد از عمر خویشم کوتهی بود

6 رخم پر ناردان می‌شد ز خوناب که از نارش دمی دستم تهی بود

7 ز مردان رهش خواجو در این راه کسی کو جان بداد آنکس رهی بود