گفتم که جان قربان کنم آن از اهلی شیرازی غزل 519

1 گفتم که جان قربان کنم آن مه چو مهمان در رسد جان خود کجا ماند دمی کآن آفت جان در رسد

2 صد جان بهر مویی رود بر باد اگر آن شاخ گل در جمع سرمستان خود کاکل پریشان در رسد

3 ایمرغ جان خود نامه بر موقوف قاصد هم مشو ترسم که تا قاصد رسد ناگاه فرمان در رسد

4 مارا گریبان گر درد از دست غم نبود عجب جایی که سرمستی چنین دست و گریبان در رسد

5 چون سبزه باز از خرمی سر برزنم از خاک اگر بر خاک آن سرو روان چون آب حیوان در رسد

6 چوگان زلف او سرم گو کرد، گو باش اینچنین باشد که یکبار دگر این گو بچوگان در رسد

7 اهلی کجا دستش دهد گل چیدن از باغی چنین باشد به خار راه او در باغ رضوان در رسد