1 نظر ز دیده بدزدم چو بنگرم رویش که دیده نیز نخواهم که بنگرد سویش

2 مرا به دیده درون خواب از کجا آید؟ که شب نماند به عالم ز پرتو رویش

3 ولی ز رویش اگر در جهان نماند شبی هزار شب نتوان ساختن ز یک مویش

4 ز فرق تا به قدم ماه نو شد و پهلو بدان امید که پهلو نهد به پهلویش

5 ز بس که آینه گشته ست روی زانوی من که آینه ز چه شد همنشین زانویش؟

6 به مردمی اگر آیم به کوی او روزی سگم کند به فسونهای چشم جادویش

7 بدین صفت که کنم کام عیش را شیرین شراب تلخ نماند ز تلخی خویش

8 خوش آن کسی که کشد جرعه ای ز جام لبش که مست گشت جهانی چو خسرو از بویش