دوش دیدم که ملایک درِ میخانه از حافظ شیرازی غزل 184

1 دوش دیدم که ملایک درِ میخانه زدند گِلِ آدم بِسِرشتَند و به پیمانه زدند

2 ساکنانِ حرمِ سِتْر و عِفافِ ملکوت با منِ راه نشین بادهٔ مستانه زدند

3 آسمان بارِ امانت نتوانست کشید قرعهٔ کار به نامِ منِ دیوانه زدند

4 جنگِ هفتاد و دو ملت همه را عُذر بِنِه چون ندیدند حقیقت رَهِ افسانه زدند

5 شُکرِ ایزد که میانِ من و او صلح افتاد صوفیان رقص کنان ساغرِ شکرانه زدند

6 آتش آن نیست که از شعلهٔ او خندد شمع آتش آن است که در خرمن پروانه زدند

7 کس چو حافظ نَگُشاد از رخِ اندیشه نقاب تا سرِ زلفِ سخن را به قلم شانه زدند