فاش می‌گویم و از گفته خود از حافظ شیرازی غزل 317

1 فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم

2 طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق که در این دامگه حادثه چون افتادم

3 من ملک بودم و فردوس برین جایم بود آدم آورد در این دیر خراب آبادم

4 سایه طوبی و دلجویی حور و لب حوض به هوای سر کوی تو برفت از یادم

5 نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم

6 کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت یا رب از مادر گیتی به چه طالع زادم

7 تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق هر دم آید غمی از نو به مبارک بادم

8 می‌خورد خون دلم مردمک دیده سزاست که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم

9 پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشک ور نه این سیل دمادم ببرد بنیادم