رو بر رَهَش نهادم و بر من از حافظ شیرازی غزل 139

1 رو بر رَهَش نهادم و بر من گذر نکرد صد لطف چشم داشتم و یک نظر نکرد

2 سیلِ سرشک ما ز دلش کین به در نَبُرد در سنگِ خاره قطرهٔ باران اثر نکرد

3 یا رب تو آن جوانِ دلاور نگاه دار کز تیرِ آهِ گوشه نشینان حذر نکرد

4 ماهی و مرغ دوش ز افغانِ من نَخُفت وان شوخ دیده بین که سر از خواب برنکرد

5 می‌خواستم که میرَمَش اندر قدم چو شمع او خود گذر به ما چو نسیمِ سحر نکرد

6 جانا کدام سنگدلِ بی‌کفایت است؟ کو پیشِ زخمِ تیغِ تو جان را سپر نکرد

7 کِلکِ زبان بریدهٔ حافظ در انجمن با کس نگفت رازِ تو تا تَرکِ سر نکرد