ای دلم بسته ز زلف سیهت از خواجوی کرمانی غزل 851

1 ای دلم بسته ز زلف سیهت زناری نافهٔ مشک تتار از سر زلفت تاری

2 خط مشکین تو از غالیه بر صفحهٔ ماه گرد آن نقطهٔ موهوم کشد پرگاری

3 بر گل عارضت آن خال سیاه افتادست همچو زنگی بچه‌ئی بر طرف گلزاری

4 گر کسی برخورد از لعل لبت اولی من ور دل از دست رود در سر زلفت باری

5 کار زلف سیهت گر بدلم در بندست سهل باشد اگرش زین بگشاید کاری

6 دلم آن طره هندو بسیه کاری برد چون فتادم من بیدل به چنان طراری

7 نرگس مست تو گر باده چنین پیماید نیست ممکن که ز مجلس برود هشیاری

8 گرهی از شکن زلف چلیپا بگشای تا بهر موی ببندم پس ازین زناری

9 ظاهر آنست که ضایع گذرد عمر عزیز مگر آن دم که برآری نفسی با یاری

10 میل خاطر بگلستان نکشد خواجو را اگرش دست دهد طلعت گلرخساری