ای دلم چون پسته از شور از اهلی شیرازی غزل 1215

1 ای دلم چون پسته از شور نمک بریان تو سوخت مغز استخوانم پسته خندان تو

2 من کجا پیدا شوم جاییکه همچون ذره اند صد هزاران آفتاب از مهر سرگردان تو

3 عقل و هوش و دین و دل صرف تو کردم ایپسر گر ترا با جان من کارست آنهم زان تو

4 میکنم یاد دهانت و آتش لب تشنگی کی شود تسکین بیاد چشمه حیوان تو

5 گر شود از خاک ما هر ذره چشم روشنی سیر نتوان گشتن از نظاره جولان تو

6 بلبل عرشیست اهلی ایگل از وی رو متاب چند روزی کاندرین گلشن بود مهمان تو