عشق آن بت ساکن میخانه از خواجوی کرمانی غزل 641

1 عشق آن بت ساکن میخانه می‌گرداندم جان غمگین در پی جانانه می‌گرداندم

2 آشنائی از چه رویم دور می‌دارد ز خویش چون ز خویش و آشنا بیگانه می‌گرداندم

3 ترک رومی روی زنگی موی تازی گوی من هندوی آن نرگس ترکانه می‌گرداندم

4 بسکه می‌ترساند از زنجیر و پندم می‌دهد عاقل بسیار گو دیوانه می‌گرداندم

5 دانهٔ خالش که بر نزدیک دام افتاده است با چنان دامی اسیر دانه می‌گرداندم

6 آتش دل هر شبی دلخسته و پر سوخته گرد شمع روش چون پروانه می‌گرداندم

7 آرزوی گنج بین کز غایت دیوانگی روز و شب در کنج هر ویرانه می‌گرداندم

8 با خرد پیمان من بیزاری از پیمانه بود ویندم از پیمان غم پیمانه می‌گرداندم

9 من بشعر افسانه بودم لیکن این ساعت بسحر نرگس افسونگرش افسانه می‌گرداندم

10 اشتیاق لعل گوهر پاش او در بحر خون همچو خواجو از پی دردانه می‌گرداندم