من دوستدار روی خوش و موی از حافظ شیرازی غزل 338

1 من دوستدار روی خوش و موی دلکشم مدهوش چشم مست و می صاف بی‌غشم

2 گفتی ز سر عهد ازل یک سخن بگو آن گه بگویمت که دو پیمانه درکشم

3 من آدم بهشتیم اما در این سفر حالی اسیر عشق جوانان مه وشم

4 در عاشقی گزیر نباشد ز ساز و سوز استاده‌ام چو شمع مترسان ز آتشم

5 شیراز معدن لب لعل است و کان حسن من جوهری مفلسم ایرا مشوشم

6 از بس که چشم مست در این شهر دیده‌ام حقا که می نمی‌خورم اکنون و سرخوشم

7 شهریست پر کرشمه حوران ز شش جهت چیزیم نیست ور نه خریدار هر ششم

8 بخت ار مدد دهد که کشم رخت سوی دوست گیسوی حور گرد فشاند ز مفرشم

9 حافظ عروس طبع مرا جلوه آرزوست آیینه‌ای ندارم از آن آه می‌کشم