می‌کشندم بخرابات و از خواجوی کرمانی غزل 378

1 می‌کشندم بخرابات و در آن می‌کوشند که به یک جرعهٔ می آب رخم بفروشند

2 دیگران مست فتادند و قدح ما خوردیم پختگان سوخته و افسرده دلان می‌جوشند

3 باده از دست حریفان ترشروی منوش که بباطن همه نیشند و بظاهر نوشند

4 ایکه خواهی که ز می توبه دهی مستانرا با زمانی دگر افکن که کنون بیهوشند

5 مطربان گر جگر چنگ چنان نخراشند می پرستان جگر خسته چنین نخروشند

6 تا کی از مهر تو هرشب چو شفق سوختگان خون چشم از مژه پاشند و بدامن پوشند

7 برفکن پرده ز رخسار که صاحب‌نظران همه چشمند و اگر در سخن آئی گوشند

8 بلبلان چمن عشق تو همچون سوسن همه تن جمله زبانند ولی خاموشند

9 عیب خواجو نتوان کرد که در مجلس ما صوفیان نیز چو رندان همه دردی نوشند