1 مدامم مست می‌دارد نسیمِ جَعدِ گیسویت خرابم می‌کند هر دَم، فریبِ چشمِ جادویت

2 پس از چندین شکیبایی شبی یا رب توان دیدن که شمعِ دیده افروزیم در محرابِ ابرویت

3 سوادِ لوح بینش را عزیز از بهر آن دارم که جان را نسخه‌ای باشد ز لوحِ خالِ هندویت

4 تو گر خواهی که جاویدان جهان یکسر بیارایی صبا را گو که بردارد زمانی بُرقِع از رویت

5 و گر رسم فنا، خواهی که از عالم براندازی برافشان تا فروریزد هزاران جان ز هر مویت

6 من و بادِ صبا مِسکین دو سرگردانِ بی‌حاصل من از افسونِ چشمت مست و او از بویِ گیسویت

7 زهی همت که حافظ راست از دنیی و از عقبی نیاید هیچ در چشمش به جز خاکِ سرِ کویت