شنودم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2684

1 شنودم من که چاکر را ستودی کی باشم من تو لطف خود نمودی

2 تو کان لعل و جان کهربایی به رحمت برگ کاهی را ربودی

3 یکی آهن بدم بی‌قدر و قیمت توام آیینه ای کردی زدودی

4 ز طوفان فناام واخریدی که هم نوحی و هم کشتی جودی

5 دلا گر سوختی چون عود بوده وگر خامی بسوز اکنون که عودی

6 به زیر سایه اقبال خفتم برون پنج حس راهم گشودی

7 بدان ره بی‌پر و بی‌پا و بی‌سر به شرق و غرب شاید شد به زودی

8 در آن ره نیست خار اختیاری نه ترسایی است آن جا نه جهودی

9 برون از خطه چرخ کبودش رهیده جان ز کوری و کبودی

10 چه می‌گریی بر خندندگان رو چه می‌پایی همان جا رو که بودی

11 از این شهدی که صد گون نیش دارد بجز دنبل ببین چیزی فزودی