دارم امّیدِ عاطفتی از جنابِ از حافظ شیرازی غزل 59

1 دارم امّیدِ عاطفتی از جنابِ دوست کردم جنایتی و امیدم به عفو اوست

2 دانم که بُگذرد ز سرِ جرمِ من که او گر چه پریوش است ولیکن فرشته خوست

3 چندان گریستیم که هر کس که برگذشت در اشکِ ما چو دید روان گفت کاین چه جوست؟

4 هیچ است آن دهان و نبینم از او نشان موی است آن میان و ندانم که آن چه موست

5 دارم عجب ز نقشِ خیالش که چون نرفت از دیده‌ام که دَم به دَمش کار شُست و شوست

6 بی گفت و گوی زلفِ تو دل را همی‌کشد با زلف دلکَش تو که را روی گفت و گوست؟

7 عمریست تا ز زلفِ تو بویی شنیده‌ام زان بوی در مشامِ دلِ من هنوز بوست

8 حافظ بد است حالِ پریشانِ تو، ولی بر بویِ زلفِ یار پریشانیَت نکوست