دارم امّیدِ عاطفتی از جنابِ دوست
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
1 دارم امّیدِ عاطفتی از جنابِ دوست کردم جنایتی و امیدم به عفو اوست
2 دانم که بُگذرد ز سرِ جرمِ من که او گر چه پریوش است ولیکن فرشته خوست
3 چندان گریستیم که هر کس که برگذشت در اشکِ ما چو دید روان گفت کاین چه جوست؟
4 هیچ است آن دهان و نبینم از او نشان موی است آن میان و ندانم که آن چه موست
5 دارم عجب ز نقشِ خیالش که چون نرفت از دیده‌ام که دَم به دَمش کار شُست و شوست
6 بی گفت و گوی زلفِ تو دل را همی‌کشد با زلف دلکَش تو که را روی گفت و گوست؟
7 عمریست تا ز زلفِ تو بویی شنیده‌ام زان بوی در مشامِ دلِ من هنوز بوست
8 حافظ بد است حالِ پریشانِ تو، ولی بر بویِ زلفِ یار پریشانیَت نکوست
معنی شعر:
عزیزی را از خود رنجانیده ای و امید عفو داری. و بسیار هم نادم و پشیمان هستی. با مهر و محبت و ملاطفت، رفتارهای ناپسند و خطاهایی را که انجام داده ای جبران کن. بدان که خداوند توبه کاران را می بخشد و دوست می دارد.