من سری دارم که بر خاک ره از اهلی شیرازی غزل 113

1 من سری دارم که بر خاک ره از جولان اوست هرکه بردارد زخاک ره سر من زان اوست

2 او که خواهد در خم چوگان سرماهمچو گوی گوییا کاینک سرما و سر میدان اوست

3 گر بخون غلطان نشد زان زلف چون چوگان دلم این گنه از گو نبود از جانب چوگان اوست

4 پیش آهوی حرم صاحبدلان قربان شوند من سگ یارم که آهوی حرم قربان اوست

5 در هوا هر ذره خاکی مردم چشمی بود بسکه چشم عاشقان خاک ره از جولان اوست

6 دامن اهلی که چاک از عشق شد چون دوزیش تا بدامان قیامت چاک در دامان اوست