فتوی پیر مغان دارم و قولیست از حافظ شیرازی غزل 367

1 فتوی پیر مغان دارم و قولیست قدیم که حرام است می آن جا که نه یار است ندیم

2 چاک خواهم زدن این دلق ریایی چه کنم روح را صحبت ناجنس عذابیست الیم

3 تا مگر جرعه فشاند لب جانان بر من سال‌ها شد که منم بر در میخانه مقیم

4 مگرش خدمت دیرین من از یاد برفت ای نسیم سحری یاد دهش عهد قدیم

5 بعد صد سال اگر بر سر خاکم گذری سر برآرد ز گلم رقص کنان عظم رمیم

6 دلبر از ما به صد امید ستد اول دل ظاهرا عهد فرامش نکند خلق کریم

7 غنچه گو تنگ دل از کار فروبسته مباش کز دم صبح مدد یابی و انفاس نسیم

8 فکر بهبود خود ای دل ز دری دیگر کن درد عاشق نشود به به مداوای حکیم

9 گوهر معرفت آموز که با خود ببری که نصیب دگران است نصاب زر و سیم

10 دام سخت است مگر یار شود لطف خدا ور نه آدم نبرد صرفه ز شیطان رجیم

11 حافظ ار سیم و زرت نیست چه شد شاکر باش چه به از دولت لطف سخن و طبع سلیم