گرفتمت که بگیرم عنان از خواجوی کرمانی غزل 859

1 گرفتمت که بگیرم عنان مرکب تازی کجا روم که فرس بر من شکسته نتازی

2 تو شاهبازی و دانم که تیهوان نتوانند که در نشیمن عنقا کنند دعوی بازی

3 شبان تیره بسی برده‌ام بخر و روزی شبی چو زلف سیاهت ندیده‌ام بدرازی

4 ضرورتست که پیشت چو شمع سوزم و سازم گرم چو شمع بسوزی ورم چو عود بسازی

5 مرا بضرب تو چون چنگ سرخوشست ولیکن تو دانی ار بزنی حاکمی و گر بنوازی

6 بدوستی که چو دل قلب و نادرست نیایم گرم در آتش سوزنده همچو زر بگدازی

7 بخون بشوی مرا چون قتیل تیغ تو گشتم که در شریعت عشقت شهید باشم و غازی

8 چو روشنست که نور بقا ثبات ندارد به ناز خویش و نیاز من شکسته چه نازی

9 فدای جان تو خواجو اگر قتیل تو گردد ولی بقتل وی آن به که دست خویش نیازی