پیش تو داد من ز جور زمانه از اهلی شیرازی غزل 161

1 پیش تو داد من ز جور زمانه است اس شاه حسن عاشقم اینها بهانه است

2 خوبان اسیر کوی تو ما خود که می شویم جایی که صد پری سگ این آستانه است

3 اخلاص ما مگر بکند در دل تو راه ورنه فسون برای محبت فسانه است

4 بر باد رفت آن همه عیشی که داشتیم چیزی که مانده است غم جاودانه است

5 اهلی، تو عشق خویش نهان نمی کنی ولی این آه سینه سوز تو بس عاشقانه است

6 هرچند که ابروی تو جز رهزن دین نیست محراب دعاییست که در روی زمین نیست

7 چون شرط وفا کردی اگر جور کنی باز ما از تو ننالیم ولی شرط چنین نیست

8 گیرم دگران قصه دردم به تو گویند صد گونه سخن هست مرا قصه همین نیست

9 تا گوشه ابروی تو منزلگه دلهاست کس نیست که چون چشم خوشت گوشه نشین نیست

10 اهلی بشکن شیشه ناموس و قدح گیر اندیشه مکن هیچ که فکری به ازین نیست