1 بهلاک خود نپوشم نظر از رخ چو ماهت که هزار جان شیرین بفدای یک نگاهت

2 اگرم کشی چه حاجت بهزار تیر مژگان که بس است یک اشارت ز دو نرگس سیاهت

3 چو تو پادشاه حسنی غم دادخواه می پرس که به پرسشی شود خوش دل ریش دادخواهت

4 ولی از غرور خوبی بگدا کجا کنی رحم که نگه نمی فتد هم به هزار پادشاهت

5 چو مگس به خوان وصلم بحساب اگر نیاری بسم این که در شمارم بسیاهی سپاهت

6 سر خون خلق داری منه از دلم برون پای که ز تیر آه مردم دل من بود پناهت

7 بحیات جاودانی نرسی چو خضر اهلی مگر آنکه درد جامی برسد ز دست شاهت