من همان به که بسوزم ز از خواجوی کرمانی غزل 664

1 من همان به که بسوزم ز غم و دم نزنم ورنه از دود دل آتش بجهان در فکنم

2 همچو شمع ار سخن سوز دل آرم بزبان در نفس شعله زند آتش عشق از دهنم

3 مرد و زن برسر اگر تیغ زنندم سهلست من چو مردم چه غم از سرزنش مرد و زنم

4 هر کرا جان بود از تیغ بگرداند روی وانکه جان می‌دهد از حسرت تیغ تو منم

5 تن من گر چه شد از شوق میانت موئی نیست بی شور سر زلف تو موئی ز تنم

6 اثری بیش نماند از من و چون باز آئی این خیالست که بینی اثری از بدنم

7 عهد بستی و شکستی و ز ما بگسستی عهد کردم که دگر عهد تو باور نکنم

8 چون توانم که دمی خوش بزنم کاتش عشق نگذارد که من سوخته دل دم بزنم

9 اگر از خویشتنم چند ز درد دل خویش دفتر از خون دلم پرشد و تر شد سخنم

10 اگر از خویشتنم هیچ نمی‌آید یاد دوستان عیب مگیرید که بی خویشتنم

11 می‌نوشتم سخنی چند ز درد دل خویش دفتر از خون دلم پر شد و تر شد سخنم

12 ایکه گفتی که بغربت چه فتادی خواجو چکنم دور فلک دور فکند از وطنم

13 در پی جان جهان گرد جهان می‌گردم تا که پوشد سر تابوت و که دوزد کفنم