من از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 372

1 من سر نخورم که سر گران‌ست پاچه نخورم که استخوان‌ست

2 بریان نخورم که هم زیان‌ست من نور خورم که قوت جان‌ست

3 من سر نخوهم که باکلاهند من زر نخوهم که بازخواهند

4 من خر نخوهم که بند کاهند من کبک خورم که صید شاهند

5 بالا نپرم نه لک لکم من کس را نگزم که نی سگم من

6 لنگی نکنم نه بدتکم من که عاشق روی ایبکم من

7 ترشی نکنم نه سرکه‌ام من پرنم نشوم نه برکه‌ام من

8 سرکش نشوم نه عکه‌ام من قانع بزیم که مکه‌ام من

9 دستار مرا گرو نهادی یک کوزه مثلثم ندادی

10 انصاف بده عوان نژادی ما را کم نیست هیچ شادی

11 سالار دهی و خواجه ده آن باده که گفته‌ای به من ده

12 ور دفع دهی تو و برون جه در کس زنان خویشتن نه

13 من عشق خورم که خوشگوارست ذوق دهنست و نشو جان‌ست

14 خوردم ز ثرید و پاچه یک چند از پاچه سر مرا زیانست

15 زین پس سر پاچه نیست ما را ما را و کسی که اهل خوانست