نیارم تاب دیدن، دیر از امیرخسرو دهلوی غزل 1250

1 نیارم تاب دیدن، دیر دیرت بهر آن بینم بباید هر زمان جانی که رویت هر زمان بینم

2 مرا گویند کش چون مردمان بین و مرو از جا دلم بر جای باید کش به چشم مردمان بینم

3 بدینسان کامد از روی تو کار من به جان، وانگه من دیوانه را بر خود نبخشود و همان بینم

4 اگر من کشتنی گشتم، نمی گویم مکش، ای غم ولی بگذار چندانی که روی آن جوان بینم

5 چه حاجت بر دلم نازک، همین بس نیست مرگ من که گه گه چاشنی از دست آن ناوک کمان بینم

6 گه جولان نیارم دیدنش از بیم جان، لیکن چو من بی طاقتم دزدیده در دست و کمان بینم

7 ز نوروز جوانی گر چه بشکفته ست بستانش مبادا سبزه پیراهن آن بوستان بینم

8 دریغا، آن چنان رویی دگر خواهد شدن، یارب مرا آن روز منمایی که رویش آنچنان بینم

9 ز خوبان بس که بی دین گشت خسرو، بهترین روزش بت اندر پیش و زنار مغانش در میان بینم