عیبم مکن اگر (که) من هستم از اهلی شیرازی غزل 925

1 عیبم مکن اگر (که) من هستم (خراب) عشق کایزد سرشت (آبم و) خاکم بآب عشق

2 ساقی بیار (می) که برنکشد از چه غمم سررشته خرد که درو نیست باب عشق

3 چون نحل موم کار خرد گرچه دلرباست موقوف یک نظر بود از آفتاب عشق

4 مستی که خواب عشق ربودش دم نخست کی سر به صبح حشر برآرد ز خواب عشق

5 دنیا و آخرت همه از یاد برده است اهلی که مست دوست بود از شراب عشق