ندانم غنچه را بلبل از کمال‌الدین اسماعیل غزل 10

1 ندانم غنچه را بلبل چه گفتست که بس خونین دل و چهره کشفتست

2 مگر رازی که او را با صبا بود یکایک فاش در رویش بگفتست

3 تو گویی آتش افتادست در خار ز بس گلها که از گلبن شکفتست

4 بجز در حلقۀ لاله نیایی گهر هایی که چشم ابر سفتست

5 اگر چه فتنۀ باغست نرگس بدان شادم که آخر فتنه خفتست

6 صبا کرد آشکارا بر سر چوب هر آن خرده که گل در دل نهفتست

7 دو سر در یک قدم بنمود نرگس بنا میزد، چه زیبا طاق و جفتست