ندانم کیست اندر دل از امیرخسرو دهلوی غزل 1253

1 ندانم کیست اندر دل که در جان می خلد بازم چنان مشغول او گشتم که با خود می نپردازم

2 همه کس با بتی در خواب و من در کنج تنهایی چه باشد گر شبی پوشیده گردد دیده بازم

3 غمت کشت و هنوز امشب ز اقبال خیال تو امید زیستن باشد، اگر من دل بیندازم

4 سر خود گیر و رو، ای جان دل برداشته، از من که من مرغ گرفتارم میسر نیست پروازم

5 اگر چش ناله های دردناکم در نمی گیرد خوشم با این همه گر می شناسد باری آوازم

6 مسلمانی همه درباختم در کار بت رویان ببینید، ای مسلمانان که من دین در چه می بازم؟

7 من و شب ها و دردی و حدیثی بود از حسنت که داد آن دولتم، جانا، که تا خود بشنوی رازم؟

8 به دشواری ز کویت دوش جان را برده ام آسان اگر عیبم نگیری، دل همانجا می کشد بازم

9 چو بینم در تو دزدیده، حلالت باد خون من اگر فرمان دهی کشتن به گفت چشم غمازم

10 تو در بازی دلم در خون، نخواهم زیستن دانم ز درد آگه نیم حالی که من مشغول جانبازم

11 چگونه جان برد خسرو ازین اندیشه کت هر دم فرامش می کنی عمدا و در جان می خلی بازم