نگفتمت از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 912

1 نگفتمت مرو آن جا که مبتلات کنند که سخت دست درازند بسته پات کنند

2 نگفتمت که بدان سوی دام در دامست چو درفتادی در دام کی رهات کنند

3 نگفتمت به خرابات طرفه مستانند که عقل را هدف تیر ترهات کنند

4 چو تو سلیم دلی را چو لقمه بربایند به هر پیاده شهی را به طرح مات کنند

5 بسی مثال خمیرت دراز و گرد کنند کهت کنند و دو صد بار کهربات کنند

6 تو مرد دل تنکی پیش آن جگرخواران اگر روی چو جگربند شوربات کنند

7 تو اعتماد مکن بر کمال و دانش خویش که کوه قاف شوی زود در هوات کنند

8 هزار مرغ عجب از گل تو برسازند چو ز آب و گل گذری تا دگر چه‌هات کنند

9 برون کشندت از این تن چنان که پنبه ز پوست مثال شخص خیالیت بی‌جهات کنند

10 چو در کشاکش احکام راضیت یابند ز رنج‌ها برهانند و مرتضات کنند

11 خموش باش که این کودنان پست سخن حشیشی‌اند و همین لحظه ژاژخات کنند