ای دل نگفتمت که ز زلفش از خواجوی کرمانی غزل 37

1 ای دل نگفتمت که ز زلفش عنان بتاب کاهنگ چین خطا بود از بهر مشک ناب

2 ای دل نگفتمت که ز لعلش مجوی کام هر چند کام مست نباشد مگر شراب

3 ای دل نگفتمت که به چشمش نظر مکن کز غم چنان شوی که نبینی بخواب خواب

4 ای دل نگفتمت که ز ترکان بتاب روی زانرو که تَرکِ تُرکِ ختائی بود صواب

5 ای دل نگفتمت که مرو در کمند عشق آخر به قصد خویش چرا می‌کنی شتاب

6 ای دل نگفتمت که اگر تشنه مرده‌ای سیراب کی شود جگر تشنه از شراب

7 ای دل نگفتمت که منال ار چه روشنست کز زخم گوشمال فغان میکند رباب

8 ای دل نگفتمت که مریز آبروی خویش پیش رخی کزو برود آبروی آب

9 ای دل نگفتمت که ز خوبان مجوی مهر زانرو که ذره مهر نجوید ز آفتاب

10 ای دل نگفتمت که درین باغ دل مبند کز این مدت جوی نگشاید به هیچ باب

11 ای دل نگفتمت که مشو پای‌بند او زیرا که کبک را نبود طاقت عناب

12 ای دل نگفتمت که مرو در هوای دل طاوس را چه غم ز هواداری ذباب

13 ای دل نگفتمت که طمع بر کن از لبش هر چند بی نمک نبود لذت کباب

14 ایدل نگفتمت که سر از سنبلش مپیچ کافتی از آن کمند چو خواجو در اضطراب