ندانستم که اهلیت گناهست از امیرخسرو دهلوی غزل 162

1 ندانستم که اهلیت گناهست ایا این ره که می پویم چه راهست

2 ز جور روزگار و طعن دشمن جهان بیش جهان بینم سیاهت

3 نه هر مردی تواند کرد مردی سوار شیر دل پشت سپاهست

4 کسان را بر در هر کس پناهی مرا بر درگه لطفش پناهست

5 اگر آهی کشم درهم کشد روی مگر آیینه را تندی ز آهست