ز آن جهان پاک آمدم، آلوده از واعظ قزوینی غزل 485

1 ز آن جهان پاک آمدم، آلوده دامن میروم سوی این غفلت سرا، جان آمدم، تن میروم

2 گلعذاران بسکه در خاک سیاه آسوده اند چون بگورستان روم، گویی بگلشن میروم

3 بهر دنیا میکنم خود را اسیر طبع دون از هوای دختری در چه چو بیژن میروم

4 گو مسازم پایمال، ای خصم بی پروا، که من همچو خار از لاغری در پای دشمن میروم

5 از برای زال دنیا، همچو کوران هر قدم با وجود دیده، در چاهی چو سوزن میروم

6 از غم دنیا کشیدم این قدر، واعظ بس است! سوی خاک اکنون برای واکشیدن میروم