به از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1741

1 به کوی عشق تو من نامدم که بازروم چگونه قبله گذارم چو در نماز روم

2 بجز که کور نخواهد که من به هیچ سبب به سوی ظلمت از آن شمع صدطراز روم

3 کدام عقل روا بیند این که من تشنه به غیر حضرت آن بحر بی‌نیاز روم

4 براق عشق گزیدم که تا به دور ابد به سوی طره هندو به ترک تاز روم

5 شب چو باز و بط روز را بسوزد پر چو در سحر به مناجات او به راز روم

6 چو چشم بند قضا راه چشم بسته کند به بوی عنبریش چشم‌ها فرازروم

7 به خاک پای خداوند شمس تبریزی که چون شدم ز وی از دست سرفراز روم