سوختم بهر خدا در هجر ازین از اهلی شیرازی غزل 855

1 سوختم بهر خدا در هجر ازین بیشم مسوز بیش ازین از حسرت شمع رخ خویشم مسوز

2 خنده بر حالم مکن وز لب نمک بر من مپاش گر نبخشی مرهمی باری دل ریشم مسوز

3 چون نگردی آشنا بیگانه وارم هم مران بیش از این از طعنه بیگانه و خویشم مسوز

4 گر در آن اندیشه یی کز حسرتم سوزی چو شمع لطف کن پیش رقیبان بد اندیشم مسوز

5 گر بجرم عشق چون اهلی سزای آتشم خود بسوز، از جور این چرخ ستم کیشم مسوز

6 با لاله‌ستان دل از آنت نظر افتاد کز لاله دلسوخته نشناخته‌ای باز

7 آهت چو شفق دامن افلاک گرفته اهلی علم داد برافراخته‌ای باز