من بنده صبا که دهد عرض از اهلی شیرازی غزل 1234

1 من بنده صبا که دهد عرض رای تو کز عرض بند گیست مرادم دعای تو

2 جای تو بود دیده شب زنده دار من باز آکه هیچکس ننشیند بجای تو

3 آن آفتاب مهر فزایی که همچو من ذرات کاینات بود در هوای تو

4 غافل مشو ز حال گدایی که دایمش دست دعا گشاده بود از برای تو

5 اهلی که جان بپای تو میداد روز وصل گر کشته در فراق تو گردد فدای تو